Saturday 21 May 2016

පාර දෙක

ගම්පොල නුවර එලිය පාරෙ ගම්පොල පුහුවුනාම හම්බවෙන කුඩා කඩ මන්ඩියක් තමය් පාර දෙක කියන්නෙ. මේ කඩ මන්ඩිය හරි විශේශ තැනක්. මහය්යාවෙ රා කඩේ පහුවුනාම ඊ ලගට හම්බෙන රා කඩේ තියෙන්නෙ මෙතන.
මේ අවට වතු ආශ්‍රීත ජනතාව බහුලය්. පුස්සැල්ලාව වැවිලි සමාගමට සහ තවත් වැවිලි සමාගම් කීපයකට අයත් තේ වතු ගොඩක් පාර දෙකට කිට්ටුව තියනවා.මේ වතුවල ජීවත් වෙන ජනතාව හවස හතරට විතර මෙතැනට ඇදෙනවා රා සුට්ටක් බොන්න. මන් හිතන්නෙ උදේ හයේ ඉදලා වතුවල තමන්ගෙ  ලේය් දහදියය් හෙලන ජනතාව හවසට මෙතෙන්ට එනව තමන්ගෙ අතේ මිටේ තියන ගානට කික් එකක් ගන්න
හවස හතරට විතර මෙතැනට සෑහෙන ජනතාවක් එකතු වෙනව. ඒ දවස්වල නම් දාහක කිට්ටුය්. දන්නෙ නැති කෙනෙක් හිතන්නෙ රැස්වීමක් කියල.
මෙතැනට රා එන්නෙ මාදම්පෙන්. උදේ ගහෙන් බාන බඩු ප්ලස්ටික් බූලි වල දාල මෙතෙන්ට ගේනව. බූලියෙන් කෙලින්ම රා කඩේ කල්දේරමට
කල්දේරමෙන් ලොකු ප්ලාස්ටික් කෝප්පෙක්ට ගන්න රා මිනිස්සුනෙට දෙන්නෙ බොතලේකට. රා බොන්න ඕන අය බෝතලයක් ගේන්න ඔන. කඩෙන් බෝතල් දෙන්නෙ නැහැ. ඉතින් මිනිස්සු ගෙදරින් හරි කොහෙන් හරි ප්ලාස්ටික් බෝතලයක් ගේනව. මන් හිතන්නෙ ලීටර් එකේ ප්ලාස්ටික් බීම බෝතල් තමා හරියටම හරි යන්නෙ.
ඒ දවස්වල රා ලීටරයක් රුපියල් දහයය්. රා කල්දේරමේ පතුලේ තියන දහ ජරාවත් එක්ක.
රා බෝතල් දෙකය්, මදි හරියට එහා පැත්තේ බාර් එකෙන් ගල් මිලි ලීටර් සීයය්. කට්ටිය  කකුල් හතරෙන් කදු නගිනවා ගෙදර ( ලැය්මට ) යන්න. ගෙදර හොයා ගන්න බැරි වුන අය තේ පදුරක් යට නිදාගෙන පාන්දර ගෙදර යනවා. ගෑනු ගැන හිතන මිනිස්සු පවුලටත් බෝතලයක් අරගෙන යනවා.දැන් ප්‍රශ්නෙ තියන්නෙ බෝතල් නැති අයට. වත්තෙ හරි වෙන කොහෙ හරි වැඩ ඉවර කරල , අලුත් සරමක් ඇදලා, නාලා ( සමහර වෙලාවට ) යන අව්වස්සෙ බෝතල් අමතක වෙනවනෙ. රා කඩෙන් බෝතල් නැත්නම් බඩු දෙන්නෙ නැහැ.
ඔන්න ඔයවෙලවට තමය් මෙතන පොඩි බිස්නස් එක්කක් යන්නෙ. බෝතල් හයර් කිරීම. එක බීමකට රුපියල් දෙකය්. දහ සැරයක් හයර් කරාම බෝතලේ අයිති කාරයට රා බෝතල් දෙකය්.
ඕකට තම්ය් ව්යවසායකත්වය  කියන්නෙ. කොහොමද ටිකිරි මොලේ

Friday 13 May 2016

කවියක්

පහුරු ගා ජීවිතේ අහුමුලුවල
අඳුරු මතකයන්වල
පුන්චිම මතකයක් වත් ඉතිරි නොකර
මා හැර ගිය අප්පච්චි


කාගෙ හෝ මතකයක් අහුලලා
අහගන්න කතාවක් වත් ඉතිරි කර නොගිය
මගෙ අප්පච්චි
හැම දාම මන් බලාගෙන හිටපු
සුන්දරම මතකයන් කවදවත්ම නොගෙනාපු
අප්පච්චි
ජීවිතෙ හැටි කියා මටම හිත හදාගෙන
පුන්චි උන් තුරුල් කර
මගෙම වීරියෙන් නැගිටින්න්න
කියා නොදුන් අප්පච්චි

Tuesday 3 May 2016

මල ගැන කතාවක්

සින්හල බාසාව හරි පුදුම බාසාවක්. දැ මම මල ගැන කිව්වහම හුගක් අය හිතය් මේ මනුස්සය ස්වාබාවික පරිසරය ගැන ලියනව කියල. මම අද ලියන්නෙ අපි මල පහ කරන මල ගැන.
ඉතින් මෙ කතාවට අටුවාවක් ලියන්න හිතුව. ලන්කාවේ මලාපවහන පහසුකම් තියන්නෙ කොලඹ නගරය හා තදාසන්න ප්‍රදෙශ වල විතරය්.( මට මතක විදියට. තව අලුත් එව්වා ඇති. හොයාගන්න ඔන නම් ජාතික ජලසම්පාදන හා ජලාපවාහන මන්ඩලයේ වෙබ් එකට ගිහින් බලන්න ).
අනිත් ප්‍රදේශවල ගෙදර වත්තෙ තියන වලකට තමය් මල බැහැර කරන්නෙ. ජනගහනය වැඩිවීමත් සමග, කුඩා ඉඩම් කැබලි වැඩි වෙනකොට, සෙප්ටික් ටැන්කි ප්‍රමානය වැඩිවෙනව. මේකෙ ප්‍රතිඵලයක් විදිහට බූගත ජලය දූෂනය වෙනව..
ඒ වගේම තවත් සෞඛ්ය ප්‍රශ්නත් ඇති වෙන්න පුලුවන්. මෙන්න මේ හේතුව නිසා දියුනුය් කියල කියන රටවල් වල ජනගහන් ඝනත්වය වැඩි ප්‍රදෙශවල මලාපවහන පද්දති තියෙන්නෙ.
ඉතින් මම වැඩ කරන්නෙ මල සහ ජලය සපයන ආයතනයක නිසා, මලාපවහන පද්දති ගැන කතාවක් කියන්න හිතුව
අවුරුදු කීපයකට ( මන් හිතන්නෙ දහයකට පහලොවකට කලින්) මලාපවහන නලයක් අලුත් වැඩියාවක් කරන්න මගේ සුදු ජාතික මිත්‍රයො වගයක් ගියා. දැන් කට්ටිය වල හාරල නලය එලියට අරගෙන. නලයෙත් බාගයක් කපල. නලයෙන් බාගයක් කැපුවහම මල ගලාගෙන යන ගමන්ම වැඩේ කරන්න පුලුවන්නෙ. නැත්නම් පොම්පයක් පාවිච්චි කරන්න වෙනවා.

එක මිත්‍රයෙක් දැන් වලට බැහැල වැඩේ කරනව. උඩ ඉන්න මිත්‍රයා උදව් කරනව. ඔන්න දැන් උඩ ඉන්න මිත්‍රයට හච්චිමක් ගියා. මිනිහගෙ දත් සැට් එක අර ඇරල තියන නලය ඇතුලට වැටුන. උඩ ඉන්න මිත්‍රයා වලේ ඉන්න මිත්‍රයට කිව්ව දට් සැට් එක අහුලල දෙන්න කියල. මිනිහ බෑ කිව්ව. අපේ උඩ හිටපු මිත්‍රය කිසි පැකිලීමක් නැතුව ඉනිමග දිගේ පහලට බැස්ස. දත් සැට් එක අහුලගත්ත. කට අතුලෙන් හරි තැන තියගත්තා.ඩෙටොල් දාල කට හෝදගත්තා, වැඩේ ඉවරය්